We zagen deze Waalse Band, ze komen uit Bergen (Mons), voor de eerste keer live aan het werk in het Debuut in Westerlo. En onze interesse was meteen gewekt. Wat was dat? Een tsunami van energie die er vrijkomt op het podium en die wonderwel zijn weg vindt naar het publiek. Ze zijn maar met z’n tweeën maar klinken alsof ze met z’n tienen staan te spelen. Rémy Venant, Reggie voor de vrienden, is de drummer van dienst. En wat voor één?

Nog nooit zag ik iemand zo gefocust en begeesterd op de vellen kloppen. De ritmes die hij aanhoudt zijn voortdurend in strijd gewikkeld met de bas- en andere gitaarcapriolen van zijn partner in crime Mathieu Flasse, Jim voor de vrienden. Deze laatste bedient tevens met handen en voeten het arsenaal elektronica inclusief de loopingmachine en de Casio computer die het soms al eens dreigt te begeven onder al dit geweld. De heren brachten ooit een cassette op de markt en die sloeg in als een atoombom. Dit jaar kwam er dan eindelijk het volwaardig album met als titel ‘Past//Middle Age//Future’ op het Belgische label Feles Records. En stillaan wordt dit duo een hype. Ze speelden een paar jaren geleden op Rock Herk als tussenstop-act op de straat en scoorden toen heel wat punten want er was geen doorkomen meer aan.

Anno 2019 zijn de heren graag geziene gasten in allerlei alternatieve en obscure clubs in gans Europa en wisten ze tevens de aandacht te trekken van de grotere, zeg maar bekendere, clubs in Vlaanderen en Wallonië. Het Depot is er daar zo eentje van. Hoe kan je best hun muziek omschrijven? Zelf spreken ze van een mengelmoes van Techno, Krautrock, Trance en Noise. Wel voeg daar gerust nog een portie Metal en Dance aan toe en je hebt het beproefde recept. Nog een kenmerk: ze spelen loeihard. Dit werd ons bevestigd door de portiers van dienst in de Leuvense muziektempel. Tijdens hun soundcheck wees de decibelmeter 107 aan dus oordopjes waren zeker aan te raden. Schijnbaar nonchalant komen de twee het podium van de Foyer – wegens de matige belangstelling werd er geopteerd om niet in de zaal op te treden – opgewandeld. Het tweetal is volledig zen en niets wijst erop dat er hier binnen afzienbare tijd een ongeziene metamorfose gaat plaatsvinden.

Al vanaf de eerste tonen veranderen deze rustige slungelachtige jongemannen in vervaarlijke muziekduivels. Ze lijken wel bezeten. Reggie zet een ritme in en drumt alsof zijn leven ervan afhangt. Jim ontbindt zijn duivels en springt en danst als een bezetene terwijl hij zijn eigen stem via de loopingmachine laat schreeuwen en brullen. Zware baslijnen donderen door de foyer en plakken aan je ribben en ruggengraat. Ze putten vooral uit hun laatste album. Ze vinden ter plekke hun eigen songs terug uit als het ware. Het wordt een uitputtingsslag tussen de twee vrienden. Terwijl de één een melodielijn uit zijn Casio tovert en hierop wild schuimbekkend zijn gitaar- of baspartijen lardeert, gaat de ander een gevecht aan met zijn drum en vooral zichzelf. In een mum van tijd baden de heren in het zweet dat letterlijk uit al hun poriën gutst. Ze gunnen mekaar geen nanoseconde rust. Nummers als ‘Hey Ha Hey Ha’, ‘Hahehiho’ – zonder zwanzen dit zijn echt titels – ‘Iltapealaidedos’ en ‘You Say Amen I Sword’ worden vakkundig uitgesponnen en over het stillaan uitzinnig wordend publiek uitgebraakt. Naarmate de set vordert raakt Jim meer en meer in een trance en krijgen zijn dancemoves die spastische trekjes waar het publiek dol op is. Hij trekt de gekste smoelen die men zich kan inbeelden. Soms denk je dat hij op instorten staat maar dan herpakt hij zich en stort zich in volle overgave in een nietsontziende Metal riff terwijl zijn elektronica pure techno uitspuwt. Denk hierbij aan de Prodigy op speed die een monsterdeal aangaan met een aan ADHD lijdende Mastodont. Hart- en epilepsielijders doen er best aan de defibrillator kort bij de hand te houden. Vooraan het podium worden ze ondertussen wild en er ontstaat spontaan een pogo-party. Er is zelfs een dappere die het aandurft om te stagediven. Onze Waalse vrienden genieten er zichtbaar van en schakelen nog een versnelling hoger. Onmenselijk bijna. Na een dik uurtje is de orkaan La Jungle overgewaaid en laten ze hun slagveld bezweet en verweesd achter.

La Jungle is echt geen duo die je beluistert in je luie zetel, dat is duidelijk. Het is een live-band die je wezenlijk moet ondergaan en meemaken. Stilstaan is onmogelijk want je wordt meegezogen in hun chaotische wereld. Ze hebben dit jaar nog een druk tourschema af te werken, dus check hun kalender en onderga dit junglefeestje met open mind en je zal niet ontgoocheld worden. U bent bij dezen gewaarschuwd!

Tekst: Huibbe

Foto’s: Ann Saenen